We zijn weer terug bij een financiële dienstverlener in Amsterdam. Debby komt voor een mentale knipbeurt, een dame van midden veertig met een open uitstraling.
D: Hoi, ik ben er weer… voor de tweede keer
M: Ja, wat een teleurstelling! Moeten we weer iets met je oplossen?
A: Wat gezellig dat je er weer bent! Ik dacht al dat ik je herkende. Half jaartje geleden toch?
D: [lacht] Ik kom wel weer voor hetzelfde!
M: Oh? Wat had je de vorige keer met jezelf afgesproken te gaan doen?
D: Dat ik eerlijk zou zijn, me zou uitspreken en dan zou zien wat er gebeurde.
M: Wat een waardeloze afspraak, dat kun jij toch helemaal niet?!
D: Nou, het is wel een beetje gelukt.
A: Fijn! Wat is dan nu het probleem?
D: Weten jullie nog dat er een derde partij in onze relatie is? Ze heet Eveline, en mijn man en ik hebben haar er graag bij! Ik kom uit een gelovig nest, dus het is wel een dingetje.
A: Wat een geweldig idee! Wat is het probleem?
D: Zoals gezegd, ik ben heel eerlijk geweest en we hebben het de kinderen verteld.
M: Mooi, eerlijkheid duurt het langst. Dus wat is het probleem?
D: Het was verschrikkelijk!
A: Wat, het trio?
D: [lacht en huilt] Nee! Het vertellen aan de kids… [Debby moet even bijkomen voordat ze verder gaat]
D: [diepe zucht] De kinderen vinden het prima als Eveline erbij is, maar als ze er niet is, vinden ze er wat van.
M: Sorry, maar ik snap nog steeds niet wat het probleem is?
D: [tranen] Het gaat over moederschap… ben ik wel een goede moeder als ik het doorzet?
M: Lijkt me duidelijk toch?
D: [huilt] Ik vind mezelf egoïstisch als ik het doorzet.
M: [leunt voorover, verzacht zijn stem] Wat voel je, wat wil je?
D: [kijkt op] Eigenlijk weet ik wel wat ik wil. Ik wil dat het stopt. Ik heb het ook al uitgemaakt… maar dit is het grootste probleem… ik wil niet dat de kinderen… dat zij… ik ben gewoon geen goede moeder…
M: Wat een rotkinderen heb jij, zij gunnen jou niet eens een fijne relatie!
D: [duidelijk] Nee! Het is mijn verantwoordelijkheid. Ik wil niet dat zij het er moeilijk mee hebben.
A: Maar daar ga jij niet over, dat is van hen. Hoe voel jij je nu als moeder?
D: Het is nu soort van uit, zeg maar…
A: Wat!! Met je kinderen? Dat vind ik wel…
D: Nee! Met Eveline… eigenlijk voelen we allemaal: het is helemaal geen goed idee. Ach, het komt erop neer… het is allemaal…
M: [lacht] Ik vind het zo mooi dat je zo lekker concreet bent!
D: Eigenlijk vinden… we… allemaal… wandelend hoofd… Ik… nou ja zeg, ik kom niet uit mijn woorden!
A: [laag tempo, kijkt naar Debby via de spiegel] Hoe is het met je?
D: Ik ben een wandelend hoofd, maar het is eigenlijk wel rustig daar.
M: [verbaasd] Rustig?
D: Nee, nach, acht…
M: Je zegt gewoon maar wat!
D: [lacht] Het is helemaal niet rustig.
A: En hoe is het met jou in al deze onrust?
D: Ik heb… eh… dat…
A: Hoe is het met jou? Kijk eens in de spiegel.
D: [verdrietig] Kutspiegel.
A: De kutspiegel zit over het algemeen veel lager.
Er wordt luid gelachen.
A: Wat zou je tegen de kinderen willen zeggen, als mens?
D: Wat een mooie vraag… dat ik van ze hou; ze geen pijn wil doen.
A: Mag ik je aanraken? [Debby knikt, A. pakt haar schouders] Er zit heel veel emotie in jou, toch?
D: [begint heel hard te huilen] Mijn hoofd wil iets anders dan mijn hart.
A: Wat wil je hart dan?
D: Nou ja… zeggen wat ik voel. Kutvragen…
M: Je bent wel gefixeerd op ‘kut’, dat verklaart de hele situatie misschien… Debby moet heel hard lachen en huilt verder.
D: Dit zouden kinderen niet hoeven meemaken toch? We zijn al dertig jaar samen; dat kan toch niet? Ik vind het gewoon heel lastig. ‘Zijn wij dan niet genoeg?’, vragen ze mij.
A: Blijkbaar niet! Alles is heel druk: jouw lijf, jouw hoofd… Wanneer kom jij tot — pffffffff — ontspanning? Het is een warboel. Als we je een vraag stellen: hup, onrust. En als je rustig wordt, word je emotioneel. Best vervelend allemaal, toch? Ontspan eens!
M: Wat gebeurt er als je alle ballen zou laten vallen?
D: [alert] Allemaal?
M: Ja! Hoe ziet dat er dan uit? Je stopt gewoon. Het gaat even niet meer.
D: Ik had dus een plan. Mijn man wil heel graag door, Eveline ook heel graag. Toen ik het stopte, voelde ik veel rust, maar was iedereen teleurgesteld… dus daarom zijn we maar weer begonnen.
M: Fuck Eveline! Fuck je man! Fuck je kinderen! Jij hebt rust nodig.
D: Maar wat doe ik in die tussentijd?
A: Niks!
D: [in de war] Ja… maar Eveline…
M: Weer een bal. Laat hem vallen.
D: En toen dacht ik: ‘Mooi, zij stopt het. Eveline maakte er een einde aan’. Mijn lijf ontspande.
A: Mooi! Jij bent druk bezig met het oplossen van de problemen van de rest. Doe zo’n hanger aan de deur met ‘Do Not Disturb’ erop.
M: [rustig] Neem de tijd.
D: [iets trager] Zij, de kids en Eveline willen sneller dan ik…
M: [rustig] Doe het op jouw tempo. Je laat je opjagen, dat snap ik heel goed. Misschien zegt Eveline dan wel: ‘Daar kan ik niet op wachten’… dat is dan aan haar.
A: Wat een kutwijf is het eigenlijk, het is allemaal haar schuld! Ze helpt jouw hele gezin naar de kloten.
D: [glimlacht] Nee, dat niet. Maar goed, ik ben wel een stapje opgeschoten na de vorige keer.
M: Het is ook niet niks. Je weet het gewoon nu niet.
D: Maar als ik het wél wil doorzetten?
A: Debby, je geeft aan dat je twee keer rust hebt ervaren: toen jij ermee stopte, en toen zij er een einde aan maakte. Jij hebt rust nodig, toch?
D: Ja! Ik ben zo moe…
A: Dus hoe krijg je rust?
D: [diepe zucht] Door te stoppen.
M: [guitig] Ik weet het niet hoor, Debby, ik zou nog ff doorzetten.
D: [lacht bedroefd] Nee, echt niet! Ik voel het weer een beetje, de ontspanning. Ik ga het stoppen.
M: Mooi, zien we je de volgende keer weer, Debby!
Debby lacht en staat zichtbaar opgelucht uit de kappersstoel op.
D: Dank jullie wel!